درمیان هوای دروغ زده مه آلود روشن از نور سیاهیه دل آدم های سیب کرم خورده ،خورده ی خیره به افق آرزوهای پوچ و فانی خشک تر از کویری که سال هاست کلاغی هم از عبور نکرده،
من به انتظار قدم میزدم...نمیدانم چه میخواستم که بازگشته بودم به این جماعت سیب پرست...
آنقدر هستند مترسک های خائنی که دیگر توان شمارششان از دستم رفته است...
خیابان های این مزرعه را که به انتظار دیدن کشاورز بالا و پایین میروم پر شده است از مترسک های خائن..
پاییز که میشود کار هوا معلوم نیست...دم دمی مزاج میشود...
گاهی سرد...گاهی گرم...گاهی سردیست که گرم است...گاهی گرمی است که سرد...گاهی ابریست، نمیبارد گاهی ابر نیست و میبارد...
هرچه سلامت میکنم رویت بر میگردانی و به هیچ مینگری و میپنداری جز من کسی دیگری ست...
نه...فقط من و تو ایم...آدم...
من برای توام...تو برای منی...
آدم...بیا و دمی شاه من بشو...هرچه بگویی همان میکنم...دست بردار از قهر..غیر از ماکسی نیست...
آدم...بگو...چیزی بگو...من سراپایم گوش است و منتظرم برای طاعت دستور...چه گفتی؟؟هرآنچ تو بخواهی همان است...من فردا باز میگردم...
((پ.ن: از این ب بعد هر چن شب و هر وقت حسش اومد ی تیکه ای میذارم از داستان آدم و حوا..البته داستانی ک من میدونم...هربار هم مونولوگای کسی رو میذارم که اسمش رو تیتره.یکم گنگه و درکش سخت میشه البته باید اشاره کنم سبک نوشتن من همینجوریه گنگ نویسی.)))
