دیشب بود..شایدم پریشب..نمیدونم
رو تخت دراز کشیده بودم و آهنگ گوش میدادم.
صدای تلوزیون از سوراخ کلید در خزید اومد تو
...
"...ی بچه ی ده ساله س..."
طبق معمول ک با ی چیز خیلی کوچیک میرم تو ی فکر خیلی بزرگ، کشیده شدم تو عمق تاریکی های ذهنم
"ی بچه ی ده ساله..ده سالگی..هفت سالگی..
من چیا از اون موقع ها یادمه؟"
سعی کردم چن تا خاطره یادم بیارم..چن روز رو..
"اها مدرسه دیگ! کلاس سوم یا دوم!"
" ن ن ن . از ده سالگیم چی یادمه؟؟ از مدرسه ن. از ده سالگیم.
خود ده سالگیم..چکار کردم؟ چ خاطره ای دارم؟ چرا هیچی یادم نیس؟"
چیزی یادم نبود..
" خو از اونموقع خیلی گذشته! یادم رفته..بیام یکم جلو تر.."
سعی کردم روزهای 15- 16 سالگیمو یادم بیارم...
بجز ی چن تا خاطره ی مه آلود و سرفه چیزی نبود
جلو تر..
جلوتر..
جلوتر..
جلوتر..
هییچ...
ی عمق بی کرانی از هیچ!
هههههههه...
" حتی خودتم خودتو یادت رفته.... توقع داری بقیه یادت باشن؟ "
ی جهان بی کران..
ک من توش هیچم...
هیچی ب جز ی عمق بی کرانی از هیچ!
پس ب درک ک هیچ!
پففف...
چی دارم میگم اصن؟
ولش کن..
